Als ik besloten heb om mijn verhaal te delen, is het om dromers te waarschuwen. Degenen die heilig geloven in eenvoudige, pure liefde en een geïdealiseerde visie van het leven op het platteland. Ik heb altijd een romantisch beeld gehad van de natuur, de velden, de dieren… Ik ben opgegroeid met de wens om ver weg van de stadsdrukte te leven, zonder daar ooit echt aan te ontsnappen.
Ik ben vegetariër, koop lokaal en biologisch, breng mijn weekenden door met wandelen in het bos met mijn hond en droom ervan ooit mijn eigen moestuin te hebben. Ik werk als dierenartsassistent, een baan die mijn passie voor dieren voedt. Alles dreef me ertoe om me in te schrijven voor dit datingprogramma. Ik besloot een brief te sturen naar een man die toevallig eigenaar is van een boerderij. Ik was niet op zoek naar roem of camera’s, maar gewoon naar de kans om iemand te ontmoeten die mijn waarden deelt en liefde heeft voor de natuur en dieren. Ik dacht dat dit programma de perfecte gelegenheid zou zijn om een boer te ontmoeten, een authentieke man met ruwe handen en een gouden hart. Een man die de eenvoud van een leven midden tussen de velden zou waarderen.
Ik had mezelf voorbereid op de mogelijkheid om niet geselecteerd te worden, en helaas is dat precies wat er gebeurde. Ik was een brok zenuwen geweest, had mezelf niet van mijn beste kant laten zien… Maar ik was toch blij om mensen te ontmoeten – kandidaten of begeleiders – met leuke visies op het leven. Het was met de vriend van een deelnemer, aanwezig om die te steunen, dat de zaken een onverwachte wending namen. Jerôme had een ruwe charme die me intrigeerde. Lang, fors, met een dikke baard en verweerde kleren die naar aarde roken, straalde hij ontzettend veel zelfvertrouwen uit. Hij sprak gepassioneerd over zijn ecologische levensstijl, zijn afkeer van de consumptiemaatschappij en zijn zoektocht naar een “100% natuurlijk” leven.
Ik was met stomheid geslagen, super nieuwsgierig en enthousiast. We stuurden elkaar verschillende berichten, we praatten nachtenlang en het volgende weekend stemde ik ermee in om een weekend bij hem door te brengen.
Vanaf mijn aankomst kwamen de eerste kleine barstjes. Jerôme woonde in een klein, zeer geïsoleerd huis aan de rand van de velden. Het had charmant kunnen zijn, maar alles aan zijn manier van leven raakte aan het extreme. Geen elektriciteit, geen warm water – alleen opgevangen regenwater. Het was op z’n zachtst gezegd rustiek, maar ik aanvaardde dat het deel uitmaakte van het avontuur. Een eerste grote verrassing was de geur. Jerôme legde uit dat hij zich niet met zeep waste, omdat zelfs biologische zepen “te bewerkt” waren. Hij gaf de voorkeur aan een eenvoudige kattenwas met koud water, wanneer hij dat nodig vond. Geen deodorant, natuurlijk. Het schoonmaken gebeurde ook zonder producten. Het huis was vergeven van het stof, vuil en een bepaalde vochtigheid die aan mijn huid bleef kleven. Jerôme zei lachend dat “vuil natuurlijk was”. Ik deed alsof ik dat grappig vond, maar diep van binnen begon ik me af te vragen waar ik in beland was.
Zijn passie voor dieren overtrof alles wat ik me had kunnen voorstellen. Jerôme had enkele geiten, kippen, en leefde in harmonie met zijn dieren. Hij weigerde zijn geiten te melken, ervan uitgaande dat de melk van hen was. De kippen liepen door de keuken en hij gooide schilletjes op de vloer. Een vloer vol vuiligheid, natuurlijk. “Het is hun recht, ik leef bij hen”, zei hij trots. Maar wat me het diepst shockeerde, was zijn houding tegenover mensen. Voor hem moesten dieren met het grootste respect worden behandeld, ten koste van het comfort van de mensen om hem heen. Toen ik voorzichtig met mijn voet een kip wegduwde die mijn schoenen pikte, werd hij boos: “Durf haar niet aan te raken!”, reageerde hij scherp.
De eerste nacht bij Jerôme was een nachtmerrie. Zijn bed was vergeven van de parasieten. Ik weet niet of het vlooien, bedwantsen of luizen waren, maar alleen al erover praten brengt de jeuk terug. Hoe knap hij ook was, hij was totaal niet meer aantrekkelijk. Ik vertelde hem dat ik geen klik voelde en liever gewoon vrienden wilde zijn. We sliepen kuis naast elkaar, hij respecteerde mijn verzoek volledig.
Ik werd meerdere keren wakker, aan alle kanten geprikt. Maar toen ik daarover kloeg, haalde hij gewoon zijn schouders op. “Het is de natuur, Anne, je moet dat accepteren.”
De volgende dag probeerde ik een open geest te houden en van de ervaring te genieten. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe meer de situatie bergafwaarts ging. Jerôme gedroeg zich steeds grover en onbeschofter. Hij lachte om mijn pogingen om schoon te blijven, beschuldigde me ervan “burgerlijk” te zijn omdat ik wat warm water had durven vragen. Nog erger was hoe neerbuigend hij deed toen hij uitlegde dat mijn wereldbeeld “vervuild was door de consumptiemaatschappij”. Voor hem leek elke menselijke interactie tijdverspilling te zijn, behalve als het ging om de bescherming van dieren. Tegen de avond, uitgeput en van streek, besloot ik naar huis te gaan. Op zijn verzoek was ik met de trein gekomen en hadden we 3 kilometer te voet afgelegd vanaf het station, ik zat dus vast. Ik belde mijn zus die 80 kilometer reed om me te “redden” uit deze ecologische hel. Jerôme zei zonder verpinken: “Je bent zoals iedereen en op de dag van de ondergang zul je niet lang overleven.”
Toegegeven, dit weekend heeft een diepe indruk op mij nagelaten. Sindsdien is mijn relatie met de natuur veranderd. Ik heb altijd van dieren gehouden, en dat zal nooit veranderen. Maar deze ervaring heeft me geleerd dat sommige standpunten verstikkend en zelfs gevaarlijk kunnen worden. Jerôme had de grenzen overschreden van wat me redelijk lijkt.
Vandaag blijf ik een simpel leven leiden, maar kijk ik kritischer. En vooral, ik ben veel voorzichtiger geworden wanneer het gaat om liefde op de boerderij…
